“ i po koja zvezda smrznuta u beskonačnom
zaleđenom svemiru“
zgrabila si svoj stari sat
i tresnula mi ga u lice
tvoje crvene usne tako mekane
sada su režale na mene pokazujući zube
bes i ludilo kao oluja
vitlali su tvojom sobom
oči su nam svetlele
i gušila nas je ljubav, mržnja,
strast
odlazim kroz zaleđenu noć
gotovo, sve je gotovo
škripi sneg pod mojim brzim koracima
promiču mačke i senke nepoznatih ljudi oko mene
noć je gusta, tvrda kao kamen
prozori svetlucaju iznad grada
i po koja zvezda
smrznuta u beskonačnom
zaleđenom svemiru
u kome kao u velikom crnom kavezu
treperi naša mala usamljena planeta
treperi tvoje neverno
tvoje pseće srce
