Udišući vazduh znala sam da postojim.
Zidovi današnjice su me odvojili od prvopostojećeg staništa.
Odlazim putevima na kojima je rasla pšenica.
Gledajući nebo, osećam povetarac na koži koji me bodri da stojim. 
Krv je moja crvena.
Odumrla zrnca mole me da se vratim tamo gde bih postojala kao čovek.
U povetarcu, te reči prostreljuju vreme.
Zvuče kao mumificirani prkos mladosti koji pomera granice beživotne zemlje.
Zazvuče, kao trijumf Obećanog vremena. Sutona.
I sva moja čežnja me moli da ćutim.
Moli, da se držim uz trn kupine kao siroče što se drži uz put na kome je rođeno.
I sva moj krv koja kaplje iz jagodice moli me da
balzamujem poljupcem ruku isposnika koji je prepeščio pustinje
u ono vreme kada je kap vode rođena iz bore njegovog čela.
