Vuk ili sivi vuk je srodnik domaćeg psa. Veličina i masa vukova variraju, usled naseljavanja različitih staništa. Najveći vukovi dosežu dužinu do 160 cm, a rep je dugačak još do 52 cm. Najmanji dosežu dužinu oko 80 cm, težina 20 kg a rep je dug oko 29 cm.Ženke su oko 2 do 12% manje od mužjaka i 20 do 25% lakše od njih. Do početka razvitka poljoprivrede i stočarstva vuk je bio najrasprostranjenija zvier na zemlji . Vukovi žive u velikom broju najrazličitijih mesta. Zahvaljujući svojoj velikoj prilagodljivosti, uspevaju da žive i u ledenim područjima Grenlanda i Arktika, kao i u pustinjama Severne Amerike i Centralne Azije. Većina vukova nastanjuje travnata područja i šume. Danas je poznat pre svega kao šumska životinja, ali to je posledica činjenice da ga je čovek vrlo davno potisnuo s otvorenih područja. Normalan socijalni život vukova odvija se u čoporu.
Danas je dokazano da domaći pas potiče od vuka. Genetička istraživanja su pokazala da se tzv. „pra-pas“ odvojio od vuka još prije više od 100.000 godina. U doba kad je vuk u većem delu Evrope bio već iskorenjen(19. vek), živeo je u Mađarskoj, Galiciji, Hrvatskoj, Sloveniji, Bosni, Srbiji, Rumuniji, Poljskoj, Rusiji iSkandinaviji.
U delovima sveta gde još živi, vukove i danas aktivno progone. Međutim, jače je saznanje da vuk ne predstavlja opasnost ni po čoveka, a ni po poljoprivredu. Prihvata se da u okviru zaštite sredine treba zaštititi i vuka kao sastavni dio faune.
Dvojaki karakter odnosa ljudi prema vuku koji je bio istovremeno poštovan ali je i ulivao strah, odrazio se u mnogim mitovima, bajkama i basnama kao i književnim delima. U tu grupu spadaju i verovanja u vukodlake. U mnogim kulturama, među ostalim neka severnoamerička indijanska plemena kao i Turkmeni i Mongoli, vuk se smatra totemom.
Uzbeci i Huni smatrali su da njihov narod potiče od vuka, a stari Turci su vučicu smatrali svojom pramajkom.
Prema rimskoj mitologiji Romula i Rema dojila je . Slično verovanje je postojalo i u Slovačkoj, a i Kiru, osnivačicu Persijskog carstva je, prema verovanju, othranila vučica.
U književnosti se vuk pojavljuje u basnama, kao kod Ezopa i bajkama, kao u Crvenkapi braće Grim.
U savremenoj književnosti poznate su priče o vukovima Radjarda Kiplinga (Knjiga o džungli) i Džek Londona (Zov divljine, Beli očnjak). U delu Hermana HesaStepski vuk on se pojavljuje kao simbol usamljenika.
U srpskoj narodnoj mitologiji se smatra mitskim pretkom Srba .
