Davno planetom zadruga Divova,
Hodala, rasla, pričala, disala…
Ta silna garda orjaških sinova,
Praistoriju svetsku ispisala!
Postojbina im beše Divonija,
Obrasla šumom, opasana morem,
A prestonica stara Panonija,
Kojom vladaše glavešina Zorem!
Žene divova rađaše gorštake,
Visoke, gipke, otporne i jake.
Na glavama su nosile krčage;
Vodu za konje – u naručju drva,
Zorena bila u plemenu prva,
Te žene Nebu bile mile, drage!
II
Njihove kuće od kamenih greda,
Dosezale su hrastovu visinu,
Ispred njih zelen pojas drvoreda,
O koji munje sred noći ošinu!
U Divoniji džinovske kolevke,
Istesane od građe jasenove,
Majke mekano šaputale pevke,
A deca snila ozmajene snove!
Očevi snažni lovili su srne,
I hitrim trkom sustizali ptice,
A kada noću zadnja zvezda trne,
Džinovčićima milovali lice.
U skladu s Nebom živeše divoni,
Verni planeti, Suncu, vasioni!
