Vekovni Grad poznat po alsima, krovovima, brdu, kajakašima, sportistima, zanatlijama, trgovcima i provodu. Izuzetno lep ako ga posmatrate u veče dok svoju lepotu razliva po talasima Dunava koji ga ljubi. U njemu je još moguće slušati tišinu i čuti zveket tanjira kroz otvorene prozore kuća. Jedini grad koji još uvek opstaje pred naletom modernih arhitekata koji zidaju čelikom i staklom materijalizujući svoje vizije budućnosti uz potpuno nepoznavanje prošlosti zaboravljajući na meru duše čoveka.
Jedino su njegovi stanovnici uvek samo Zemunci. Nemaju drugu pripadnost. Ne zanima ih. Od 1945. godine država ignoriše da je Zemun bio i ostao grad za sve koji žive u njemu.
Grad stoveren od čežnje i mudrosti svih nacija i vera koje su ga vekovima naseljavale i gradile prepuštajući svoju sudbinu njegovoj i sudbini svojih sugrađana.
Na Zemunskim krovovima još uvek je moguće videti uredne golubarnike i jata kako ih nadleću. Njegovi čamci se još uvek grade od drveta čistom ljubavlju za vodom i brižljivo neguju.
Mesto u koje su decenijama Beograđani stidljivo dolazili u provod koji im je raspaljivao srca i razgaljivao dušu.
Grad sagrađen rukom zidara koji su opeku vezivali malterom i čistom ljubavlju. Još uvek je moguće videti stotine fasadnih ukrasa kako prkose vremenu podsećajući na ljubav kojom su sagrađeni.
Zemun je i grad cveća zasađenog u zemlju, saksije, žardinjere i tufnaste lonce. Tokom proleća, leta i dobrog dela jeseni obavijen je slatkastim mirisom muškatli. Pravim a ne plastičnim cvećem.
Zemun je i grad velikih ljubavi od kojih su mnoge krunisane brakom koji traje koliko i ljubavnici. Zemun je jedini Grad čiji su stanovnici sasvim nesvesno rasporedili kuće da iz vazduha put koji ih razdvaja i povezuje ima oblik srca.
Zemun je grad koji ima krunu-Gardoš. Na njega ni danas ne dolazi svako već samo onaj sposoban da voli i bude voljen.
Nadam se da ga i Vi doživljavate kao i ja? Kao jedini grad koji nema alternativu!
Miroslav Lj Ranković
